Het moois van wandelen

Zondag, 31 januari 2016

Lieve ik,

Ik geloof dat ik nu twee weken achter elkaar elke dag gewandeld heb. Daar voor wandelde ik al regelmatig, maar nu echt twee weken lang, elke dag, ten minste een uur. Meestal wandel ik alleen, zonder muziek of telefoon. Gewoon even helemaal met mijzelf, even terug naar mijzelf.

Het is opmerkelijk om te zien wat het met mij doet. De eerste minuten schieten er duizenden gedachten door mijn hoofd. Mijn hoofd gaat dan echt van hot naar her. Meestal duurt dit ongeveer tien minuten, soms korter, soms langer. Het is een beetje afhankelijk van wat ik die dag ervoor is gebeurd en of ik die dag alleen heb gewandeld of met iemand. Zodra de gedachten afnemen, voel ik langzaam de energie naar mijn voeten trekken. Ik voel hoe met elke stap mijn voeten warmer worden. 

Mijn energie trekt naar beneden en ik aard letterlijk met elke stap. Zodra mijn voeten geaard zijn vult de rest van mijn lichaam zich met mijn energie, ik kom weer langzaam vanuit de lucht met beide benen op de grond. Dat is fijn, want dat betekent dat ik weer langzaam mezelf aan het worden ben. Maar dat is ook confronterend, want geaard zijn betekent voelen. Het voelen van de emoties die in de lucht blijven zweven, zo lang de gedachten razen. Het is dan ook niet zo raar dat ik na een half uur wandelen een beetje duizelig word in mijn hoofd, dat zich ergens nog niet helemaal durft over te geven aan het volledige aarden. Dat graag nog even in de lucht blijft zweven, zodat ik niet alles hoef te voelen. 

Na de duizeligheid merk ik op hoe vermoeiend het eigenlijk is, om constant maar te blijven zweven. Om mij constant druk te maken om alles, om constant bezig te zijn met alles wat is gebeurd, wat gebeurt en wat misschien gaat gebeuren. Ik verbaas mij er over hoe vermoeid ik eigenlijk ben en hoe erg mijn lichaam zich eigenlijk verzet tegen het aardende proces van dit wandelen. Want ik vind het heerlijk om goed geaard te zijn, ik vind het heerlijk om mijzelf te zijn en, geloof het of niet, ik vind het heerlijk om te voelen. Dat ik hier zo een last van heb betekent dus eigenlijk dat ik mijzelf al veel te lang kwijt ben. Waarschijnlijk veel langer dan dat ik daadwerkelijk zelf dacht.

Zodra ik mij dat besef laat ik dit los en begint het voelen, het simpelweg gewoon zijn. Ik voel alle emoties die door mij heen gaan, ik voel hoe mijn eigen energie mijn lichaam vult. Ik voel de vermoeidheid wegtrekken en ik krijg er letterlijk energie van. Ik voel hoe de Reiki, of mijn ki energie, spontaan weer begint met stromen, door mijn handen die gaan gloeien. Ik merk de dingen om mij heen op en ik voel weer even wie ik ben, waarom ik ben en hoe ik ben.

Ik loop door het bos en merk in de verste verte twee witte stipjes op. De herten staan daar te grazen tussen de bomen. Nu na twee weken herken ik ze zelfs aan hun gebrom. Wat zijn herten toch mooie dieren. Ik kom ze vrijwel elke dag tegen en ik denk dat, dat een goed teken is. Een hert verschijnt namelijk op een keerpunt van je leven. Het hert staat voor een nieuw begin, een nieuwe situatie en daarbij brengt het onvoorwaardelijke liefde en vriendelijkheid. Hij helpt je bij het opnieuw luisteren naar je hart, je innerlijke kind terug te vinden en oude wonden te helen. Hij vraagt je niet te oordelen, maar te verbinden vanuit verwondering en zachtheid. Met elk hert dat ik tegen kom tijdens het wandelen, word ik weer even met de neus op de feiten gedrukt en elke keer denk ik weer even waarom ik hier ook alweer liep.

Naast de herten kom ik de laatste twee dagen ook de runderen tegen. Deze dieren, die heel aards zijn, laten zien dat er rust in de chaos aan het komen is, ze geven de kracht om oude patronen los te laten en weer in je eigen kracht te komen staan. Het is fijn dat ze mijn gevoel bevestigen, want elke dag die ik wandel, word ik rustiger in mijn hoofd. En elke dag die volgt, kom ik meer naar mezelf en beter in mijn vel.

Het mooie, pure van de natuur geeft mij de rust om te zijn wie ik ben, om weer te worden wie ik ben. De rust van de natuur laat mij zien hoe mooi het eigenlijk is om een keer niet weg te lopen, maar naar mezelf toe te lopen.

Liefs,

Deborah