Verantwoording

Vrijdag, 29 januari 2016

Lieve ik,

Ik heb besloten te gaan bloggen, door de brieven die ik naar mezelf schrijf te delen op het internet. Toch rijzen er met dit besluit  een aantal vragen naar boven. Doe ik hier wel goed aan? Begin ik dan niet weer aan dezelfde fout, door voor de wereld te gaan leven? Doe ik dit dan wel echt voor mezelf of toch net iets meer voor anderen? Geef ik niet net te veel weg? Word het niet te persoonlijk? Deel ik het niet gewoon om de aandacht van anderen? Ga ik niet weer constant verantwoording afleggen voor het leven van mijn leven?

En terwijl ik deze laatste vraag opschrijf bedenk ik dat ik dat eigenlijk nu, tijdens het schrijven van deze brief, aan het doen ben. Verantwoording afleggen. Niet aan anderen, maar aan mezelf. Ik weet (nog) niet waar dat hoofdstuk uit mijn leven vandaan komt en op de een of andere manier komt het elke keer weer terug. Verantwoording afleggen, bevestiging vragen of ik ergens wel goed genoeg aan doe. De verwachting opleggen dat er ergens ook een afkeuring kan zijn. Natuurlijk is die er. 

Natuurlijk zijn er mensen die het zullen afkeuren dat ik mijn leven op internet zal plaatsen. Natuurlijk zijn er mensen die mijn manier van denken niet snappen en dit raar vinden. Natuurlijk zijn die er. Maar wat ik mij ergens, nog dieper, afvraag is: Wat maakt het uit? Het gaat er toch om wat ik wil? Het is mijn leven en ik moet er voor zorgen dat ik gelukkig ben in dit leven. Er is niemand anders die dat voor mij zal of kan doen, behalve ik. En ik houd van schrijven. Al van jongs af aan schrijf ik uren vol. In mijn dagboek, in mijn gedichten, in mijn apps en, dan nu, in mijn brieven.

Daarnaast denk ik heel veel na, over alles. Op een manier die ik niet vaak terug zie bij anderen. Soms vind ik herkenning, maar vaak genoeg ook niet. Dat, terwijl ik de manier van mijn denken zo mooi vind. De manier van denken op het moment dat ik echt, puur mezelf ben. Zo mooi, dat ik het wil delen. Niet om de aandacht, niet om medelijden, niet om te laten zien hoe zwaar ik het misschien heb. Maar om anderen te laten zien hoe mooi het leven is. Hoe veel liefde het leven kan bevatten en hoeveel wijsheid er in elke ervaring, elke les, zit. Ik deel om anderen te laten zien hoe mooi alles is, zodat anderen ook leren om het mooie in alles te gaan zien. Want ook de minder mooie ervaringen hebben een mooie kant.

En geef ik dan opnieuw te veel van mezelf? Ga ik dan weer over mijn grenzen heen? Zo lang ik voor mezelf blijf schrijven, denk ik van niet.

Liefs,

Deborah