Mijn meisje

Zondag, 31 januari 2016

Lieve ik,

Nog negen nachtjes slapen en dan had het dé dag geweest. De dag, waarop ik haar eerste verjaardag zou vieren. De dag, waarop iedereen blij zou moeten zijn. Het is de dag waarop mijn kleine meisje één zou moeten worden.

Mijn kleine meisje. Dat denk ik, want het was nog te vroeg om te zeggen wat het worden zou. Mijn gevoel zei een meisje, al vanaf dag één. Ik noemde haar Leah. Een naam, zodat ze niet snel vergeten zou worden. Een naam, om het een plaatsje te kunnen geven. En, hoewel ik er nu best mee om kan gaan, vraag ik mij af hoe ik op het idee kwam dit ooit te kunnen vergeten.

Ik was labiel, net weg bij mijn ex en wanhopig op zoek naar enig vorm van houvast in m’n leven. Dus toen die jongen, of eerder gezegd man, in mijn leven kwam, had ik niet echt door dat hij misbruik van mij maakte. Dat hij mij gebruikte voor mijn auto, spullen, geld, aandacht en seks. Nog altijd, geloof ik niet dat hij dit met deze bewuste intentie deed. Nog altijd, geloof ik dat zijn situatie hem op dat moment zo maakte. Maar toch, en misschien juist daardoor, liet ik het gebeuren.

Zo ook die ene avond. Ik wilde het niet, niet zonder condoom althans. Dus dat deden we ook niet, dacht ik. Hij bedacht zich op het laatste moment. Ik zag het en reageerde direct, maar nog voor ik zei: ‘Wat doe je?!’ Was het al gebeurd.

Ik wist het gelijk, deze dag gaat mijn leven veranderen. Ik raakte zwanger en de volgende dag kreeg ik inderdaad een klein plaatselijk steekje in mijn onderbuik.

Twee weken wachten. Twee weken wachten op die stomme test. De test, waarvan ik wist dat hij positief uit zou slaan. Ik voelde mij toen al zo anders. De hormonen vlogen door mijn lijf. En, hoewel ik zeker wist dat ik het zou houden, wist ik ook niet wat ik moest.

Zijn reactie was duidelijk: Het moest weg. Hij kon en wilde er nu niet voor zorgen en ik zou het niet kunnen opvoeden. Ik was labiel, had geen vaste woning, zat nog in opleiding en had geen geld. Nou zijn alle materiële zaken bij mij in de familie altijd op te lossen, maar ik was labiel. Ik zou het kindje niet de liefde en basis kunnen geven die het eigenlijk nodig had, die ik het had willen geven en die het verdiende te krijgen.

Naast zijn reactie kwam er nog veel afkeuring van anderen. Ik was niet de altijd zo sterke en verstandige persoon die ze dachten dat ik was. Hoe kon ik zo stom zijn om zwanger te raken en het dan ook nog te willen houden? Hoe kon ik dat doen? Nou, en eerlijk, dat vroeg ik mij ook af. Hoe kon dit zijn gebeurd?

Ergens wist ik dat hij gelijk had.  En na heel wat dreigementen, ruzies, gesprekken, loze beloften en manipuleren besloot ik voor het beste te gaan. Het beste voor het kindje, omdat een opvoeding in deze omstandigheden alleen maar narigheid geeft. Het beste voor mij, omdat, ondanks het verdriet, ik nu eerst alles eens goed op een rijtje zou moeten zetten. Het beste voor hem, omdat… Nou eigenlijk maakt mij dat weinig uit.

Ondertussen ben ik bijna anderhalf jaar verder. Ik heb geen spijt. Dit was de beste keuze, dit heeft zo moeten zijn. Per toeval kwam ik er achter dat ik uitgerekend zou zijn op 9 februari, de verjaardag van mijn ex. Ik geloof dat het niet de bedoeling was geweest om een kindje van ons geboren te laten worden op deze dag. Ik heb besloten om voor mezelf te gaan, twee benen op de grond. Natuurlijk doet het iets met mij als ik deze datum zie. Natuurlijk denk ik soms hoe het anders had kunnen zijn. Maar deze situatie leerde mij om naar mezelf te kijken, van mezelf te houden en mijn eigen weg te gaan. Mijn kijk op kinderen krijgen en het leven is veranderd, ik ben veranderd. Ik ben na deze situatie weer een stapje dichter bij mijzelf gekomen.

Liefs,

Deborah