Depressie geleerd

Maandag, 26 december 2016

Het gaat goed, het gaat echt goed. Ik voel mij nu niet goed, maar ik heb geleerd en ik leer nog steeds, elke dag.

Niets moet, alles mag.

Dat is mijn motto van de afgelopen week. Toen ik hoorde, en besefte, dat de depressie weer op de loer lag, heb ik alle koersen omgedraaid. Van fijne noodtroepen bij mijn paard, tot ophoging van medicatie in overleg. Van een beperking in activiteiten, naar bespreken op mijn werk. –Wat ik overigens eerst de schuld gaf van de aantredende depressie, maar nu besef ik dat het eigenlijk de afgelopen drie jaar altijd rond deze tijd heb.–

Het gaat niet top, maar het is te overzien. Doordat ik niets moet, maar alles mag, lukt het de somberheidsklachten te beperken. Ik kan ze ten minste op de achtergrond houden.

Ik heb nog steeds nergens zin in, behalve enkele uitzonderingen, en vrijwel alles is te veel. Zelfs het schrijven is op dit moment te veel. –Ik heb daarnaast ook totaal geen inspiratie. Ik weet wel waarover ik wil schrijven, maar hoe blijft een raadsel.– En ik ben moe, zo ontzettend moe. Ik slaap 8 tot 10 uur per dag en voor ik mijn bed uit ben is het alweer 3 tot 4 uur later, maar het werkt. Want daarna ben ik enigszins een soort van actief voor een paar uur. Zonder écht grote beperkingen. Daarnaast kan ik ook nog best goed relativeren, buiten uitzonderingen, en dringt het schuldgevoel zich niet volledig op.

Deze extra vrije dag, daar ben ik wel echt blij mee. Het geeft mij rust na de kerstdagen. Eens zien of ik morgen nog zo rustig kan blijven. Alhoewel, dat is morgen. Voor nu ben ik trots. Ik heb een hoop geleerd het afgelopen jaar. De depressies krijg ik niet (helemaal) weg, die hoop heb ik al opgegeven, maar als ik het kan overwinnen door ermee te leren omgaan, door te drijven op de golven, dan ben ik tevreden.

Liefs, Deborah