Woensdag, 28 december 2016
Ik weet niet zo goed hoe ik dit stuk moet beginnen. Het onderwerp wil ik al lang aansnijden, ik ben er al meerdere keren aan begonnen en ook net zo vaak weer mee gestopt.
Ik weet dat ik een hoop mensen tegen het zere been zal trappen. Mijn koppigheid komt er uit, evenals mijn mening.
Het frustreert mij ontzettend. Het maakt mij boos. Ik word er gewoon wanhopig van...
Ik weet dat iedereen zijn eigen fouten moet maken, dat iedereen zijn eigen weg te bewandelen heeft en dat ik waarschijnlijk ooit het zelfde heb gedaan.
Maar, even serieus, hoe komt het dat ik, in een tijd waar spiritualiteit centraal staat, in een tijd waar yoga-scholen als paddenstoelen uit de grond rijzen en in een tijd waar meditatie-groepen niet aan te slepen zijn, toch steeds meer mensen de weg kwijt zie raken? Hoe komt het dat er, in de tijd waar de frequentie nog nooit zo hoog is geweest, zo veel mensen vervreemden van zichzelf? Juist terwijl díé mensen beweren spiritueel te zijn?!
Want, even serieus, wat was ook al weer het doel van spiritueel zijn? Waarom gaat iedereen opeens ‘spirituele dingen’ doen? Om dichter tot zichzelf te komen, toch? Om de ware ik te vinden, toch? Om gelukkig te worden met hoe en wie je werkelijk bent, toch? Om rust te vinden in jezelf, toch?
Wat zorgt er dan ‘opeens’ voor dat er zo veel mensen compleet in de lucht verdwijnen? Ze zijn toch zo ‘lekker spiritueel bezig’? Spiritueel zijn is helemaal niet 'lekker spiritueel bezig' zijn, spiritueel zijn is keihard werken. Spiritueel zijn is jezelf 1000 keer tegenkomen om te groeien, te ervaren, te vallen, te klimmen, maar vooral ook, om te leren.
Je hoort mij niet zeggen dat ik dat niet mooi vind. Ik vind het fijn om te leren en om te zien hoe anderen leren. Ik vind het geweldig om te zien hoe alles met elkaar in verbinding staat en om te zien welk pad iedereen, nog voor de geboorte, heeft gekozen. Ik vind het dan ook ongelofelijk zonde om te zien dat er zo veel mensen zijn die, stoppen met leren en een (levens)lange pauze in lassen door in de lucht te blijven hangen, onder de noemer van: 'zo lekker spiritueel bezig zijn.’
Nogmaals, ik weet dat mensen hun eigen pad af lopen en dat ze het waarschijnlijk echt nodig hebben. Het is alleen zo jammer om te zien. Het bezig zijn met spirituele zaken en je vasthouden aan spirituele dingen ís namelijk niet spiritueel zijn. Zelfs als is het yoga, al is het mindfulness, al is het alles wat te maken heeft met het universum, mediumschap, karma, het lot, sensitiviteit, of welke tak van spiritualiteit dan ook.
Op deze manier staat spiritualiteit gelijk aan de junk die denkt dat zijn gebruik alles oplost. Het staat gelijk aan de centenpotter, die zeker weet dat meer geld geluk brengt, en hier ook alles aan doet. Het staat gelijk aan de Wiccan die er van overtuigd is dat magie een beter leven zal geven. Aan de overmatig sporter die er heilig van overtuigd is dat alleen sporten zorgt voor een fijner leven. Aan de gelovige die elke avond bidt, in de hoop dat God of Allah alle problemen op zal lossen. Of aan de depressieve, die zielig blijft, door wat hem allemaal overkomt.
Dat is geen spiritualiteit, dat is ontlopen. Dat is (on)bewust een (levenslange) pauze inlassen, door te doen alsof de buitenwereld jouw onrust kan oplossen.
Spiritualiteit is, zoals de gelovige die bewust ervoor kiest op een bepaalde manier te leven. Het is, zoals de sporter die het uiterste van zichzelf vraagt, om hier persoonlijk van te groeien. Zoals de junk die bewust kiest te stoppen of te minderen en doelen stelt voor een beter leven. Het is, zoals de depressieve die actie onderneemt om minder beïnvloed te worden door de depressie. Zoals degene die na elke tegenslag zijn leven weer oppakt en het heft in eigen hand neemt. Spiritueel zijn is niet alles en iedereen de schuld geven van jouw onrust. Het is zelfontplooiing, verantwoording nemen en streven naar je eigen pure ik, met twee voetjes op de grond.
En ja, ik geloof in het universum. Ik houd van de aanwezigheid van entiteiten. Ik praat telepathisch met mijn dieren, en soms ook mensen. Ik leef vanuit mijn intuïtie en gevoel. Ik doe aan energetisch werk, ik mediteer en ik haal graag inzichten uit mijn kristallen bol, of mijn inzichtkaarten. Ik doe aan 'spirituele dingen'. En dat is ook helemaal niet erg.
Zeker niet zelfs, zo lang het maar niet de basis is van het bestaan. Die basis zou 'de echte, pure ik' moeten zijn. Alleen dan, zul je spiritueel groeien.
Waarschijnlijk zal ik weinig mensen écht bereiken met dit stuk en dat maakt ook eigenlijk niet uit. Mijn frustraties zijn nu woorden en woorden zijn slechts een beetje energie.
Liefs, Deborah
Je hoort mij niet zeggen dat ik dat niet mooi vind. Ik vind het fijn om te leren en om te zien hoe anderen leren. Ik vind het geweldig om te zien hoe alles met elkaar in verbinding staat en om te zien welk pad iedereen, nog voor de geboorte, heeft gekozen. Ik vind het dan ook ongelofelijk zonde om te zien dat er zo veel mensen zijn die, stoppen met leren en een (levens)lange pauze in lassen door in de lucht te blijven hangen, onder de noemer van: 'zo lekker spiritueel bezig zijn.’
Nogmaals, ik weet dat mensen hun eigen pad af lopen en dat ze het waarschijnlijk echt nodig hebben. Het is alleen zo jammer om te zien. Het bezig zijn met spirituele zaken en je vasthouden aan spirituele dingen ís namelijk niet spiritueel zijn. Zelfs als is het yoga, al is het mindfulness, al is het alles wat te maken heeft met het universum, mediumschap, karma, het lot, sensitiviteit, of welke tak van spiritualiteit dan ook.
Op deze manier staat spiritualiteit gelijk aan de junk die denkt dat zijn gebruik alles oplost. Het staat gelijk aan de centenpotter, die zeker weet dat meer geld geluk brengt, en hier ook alles aan doet. Het staat gelijk aan de Wiccan die er van overtuigd is dat magie een beter leven zal geven. Aan de overmatig sporter die er heilig van overtuigd is dat alleen sporten zorgt voor een fijner leven. Aan de gelovige die elke avond bidt, in de hoop dat God of Allah alle problemen op zal lossen. Of aan de depressieve, die zielig blijft, door wat hem allemaal overkomt.
Dat is geen spiritualiteit, dat is ontlopen. Dat is (on)bewust een (levenslange) pauze inlassen, door te doen alsof de buitenwereld jouw onrust kan oplossen.
Spiritualiteit is, zoals de gelovige die bewust ervoor kiest op een bepaalde manier te leven. Het is, zoals de sporter die het uiterste van zichzelf vraagt, om hier persoonlijk van te groeien. Zoals de junk die bewust kiest te stoppen of te minderen en doelen stelt voor een beter leven. Het is, zoals de depressieve die actie onderneemt om minder beïnvloed te worden door de depressie. Zoals degene die na elke tegenslag zijn leven weer oppakt en het heft in eigen hand neemt. Spiritueel zijn is niet alles en iedereen de schuld geven van jouw onrust. Het is zelfontplooiing, verantwoording nemen en streven naar je eigen pure ik, met twee voetjes op de grond.
En ja, ik geloof in het universum. Ik houd van de aanwezigheid van entiteiten. Ik praat telepathisch met mijn dieren, en soms ook mensen. Ik leef vanuit mijn intuïtie en gevoel. Ik doe aan energetisch werk, ik mediteer en ik haal graag inzichten uit mijn kristallen bol, of mijn inzichtkaarten. Ik doe aan 'spirituele dingen'. En dat is ook helemaal niet erg.
Zeker niet zelfs, zo lang het maar niet de basis is van het bestaan. Die basis zou 'de echte, pure ik' moeten zijn. Alleen dan, zul je spiritueel groeien.
Waarschijnlijk zal ik weinig mensen écht bereiken met dit stuk en dat maakt ook eigenlijk niet uit. Mijn frustraties zijn nu woorden en woorden zijn slechts een beetje energie.
Liefs, Deborah
Dus dat hè :) #amen!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel! :) fijn dat je er ook zo over denkt ;)
Verwijderen