Het afgelopen weekend heb ik drie avonden gehuild. Niet een beetje gehuild, maar echt flink, van diep uit mijn hart. Eigenlijk was er helemaal niets om te huilen. Ik had een normale stemming en er was niets gebeurd.
Toen ik vrijdag avond een film opzette gebeurde het opeens. Ik was nooit echt een jankerd tijdens films, maar de tranen bleven komen. Dat heb ik heerlijk de hele film laten gebeuren. Er waren geen tissues in de buurt en eigenlijk vond ik het helemaal niet zo erg. Nadat de film was afgelopen nam het huilen langzaam af.
De tirade van tranen zorgden voor een opgelucht gevoel. Alsof er met die tranen ook een onwijze last van mijn schouders afgleed. Alsof alle spanning die tijdens de stemmingen stiekem waren opgeslagen, nu was weggestroomd. Alleen merkte ik, dat er nog veel meer tranen stonden te wachten. Dus zette ik de dag er na een tweede film op. Nog veel meer tranen volgden, nog meer dan er de dag er voor waren langs gekomen. Ik vroeg mij af of dit gejank ooit nog zou stoppen, want ik vond het wel oké, maar het zal toch niet zo zijn dat ik bij elke film nog meer ga huilen? Dan zou ik nooit meer in gezelschap films durven kijken.
Nou goed, zondag nog een film. De ergste, degene waarvan ik honderd procent zeker wist dat ik ongelofelijk zou gaan janken. Daar is deze film namelijk wel heel erg goed in. Alleen vandaag niet. Na een enkele huilbui, waar overigens net zo veel water bij vrij kwam als dat ik aan mijn cactussen geef, was het klaar. Mijn tranen waren op. En daarbij mijn spanning ook. Misschien niet helemaal, maar genoeg voor nu.
Dat tranen de ziel schoon spoelen wist ik al. Ik had het alleen nog nooit op deze manier ervaren. Het huilen zorgt voor het loslaten van spanning en verwerking van situaties. Het is dan ook echt niet erg om eens een flink potje te gaan zitten janken. De volgende keer dat ik merk weer wat tranen kwijt te moeten, zet ik net zo makkelijk weer een filmpje op!
Liefs, Deborah
Reacties
Een reactie posten