Foutje, moet kunnen!

Donderdag, 12 januari 2017

Ik heb een fout gemaakt. Ik had het gelijk moeten zeggen: ‘Nee, dat ga ik niet doen. Dat gaat niet vandaag.’ Ik vind het alleen zo leuk en meestal trek ik het redelijk daarna.

De zorg is en blijft iets wat ik onwijs leuk vind om te doen. Vaak is het ook, als ik beter in mijn vel zit, redelijk te doen. -Voor maximaal een half uur tot een uur, met zijn tweeën op één patiënt.- Het is wel zwaar en ik ben daarna gesloopt, maar dat is te overzien.

Dit keer was het anders. Ik wist dat ik het beter niet kon doen. Ik zat al wat minder in mijn vel en mijn energie was snel op. Juist daarom kon ik ook geen ‘nee’ zeggen. Want, ‘dan laat ik het team vallen’ en ‘ze redden het anders niet’. Het team waar ik al een tijdje geen deel meer van uitmaak...

Dit keer werd het geen uurtje met z’n tweeën. Dit keer werd het twee uur in m’n eentje, met een patiënt die weinig zorg nodig had. Ook heb ik de laatste patiënt nog geholpen met wassen, hoewel ik ongeveer vijf keer had gevraagd of iemand anders het kon doen.

Het is niet de schuld van mijn werk, ik ben zelf niet duidelijk geweest. Na die twee uur in mijn eentje heb ik nog een half uur met een patiënt in de badkamer gestaan. Want: ‘De zorg was niet zo zwaar. Het ging alleen maar om de rug en de benen van een zelfstandige patiënt.’

Ik heb het laten gebeuren, omdat mijn hoofd het na een half uur al niet meer deed. Ik kon eerst al geen 'nee' zeggen, laat staan na het eerste half uur. Laat staan na die twee uur. Op dat punt kostte het meer energie om er tegen in te gaan, dan even alle kracht bij elkaar te rapen en het gewoon doen.

Die paar uurtjes op mijn werk kostten mij twee dagen. Twee dagen kon ik niets. Twee dagen stond mijn hoofd op non-actief, huilen en negativiteit. Ik sleepte mij overal heen en alles was te veel. Alarm signalen tot de max..

Het was één foutje en foutjes maken mag, daar leer je van. Dus de derde dag was het klaar. Ik was eerder niet lief voor mezelf en ik heb daardoor ook niet goed voor mezelf gezorgd, maar dat betekent niet dat ik dat op dit moment ook niet kan. 

Gisteren werd ik dan ook wakker en ik gaf mezelf twee missies. Missie 1: Lief zijn voor mezelf. Missie 2: Goed voor mezelf zorgen.

Die dag begon ik met een dag bijkomen en niets moeten. Het liefst zo min mogelijk doen, buiten paard en eten. De hele dag lief zijn voor mezelf. Mezelf in de watten leggen en vooral geen lat opleggen. Missie 1: Geslaagd.

Missie 2 pakte ik op door mijn structuur weer op te pakken en te melden dat ik de zorg niet meer in zal gaan in de toekomst. 

Zo gaat het langzaam aan weer elke dag een stukje beter. Mijn hoofd komt een beetje bij en de vermoeidheid wordt minder. Net zoals de negativiteit.

Kill 'em with kindness. Het werkt. Ook voor de gedachtenmonsters en hersenspinsels in je hoofd. Ook voor jezelf.

Liefs, Deborah