Geluksmomentje van de week: Ik ga verhuizen!

Het kunnen vinden en zien van geluksmomentjes verschilt bij mij van stemming tot stemming. Het ene moment word ik van alles, maar dan ook echt álles, gelukkig en het volgende moment moet ik elke steen omdraaien om een geluksmomentje te kunnen vinden. Toch vind ik het heel belangrijk om zo veel mogelijk geluksmomentjes op een dag te verzamelen. Om die allemaal te beschrijven lijkt me een beetje te veel van het goede, dus zal ik elke week mijn belangrijkste momentje van geluk delen. Gewoon, omdat het leven leuk is.

Vrijdag, 6 januari 2017

“Hopelijk gaan ze akkoord, hopelijk gaan ze akkoord.”

De afgelopen drie weken ging deze gedachte regelmatig door mijn hoofd. Het huisje dat ik bezichtigd had was zó schattig, zó knus en zó gezellig. Het voelde echt als thuis. –Oké, niet overdrijven, dat schattige en gezellige moet er nog van gemaakt worden.–

Ik zag mezelf er al helemaal wonen, de fantasieën en ideeën gingen al flink door mijn hoofd en de zenuwen werden met de dag erger. Tot ze op dinsdag middag hun maximale hoogte bereikten, toen ik bij de woningbouw aan het bureautje zat...

“Ik weet niet of ik hier mee akkoord mag gaan. Ik moet het overleggen met mijn leidinggevende. Ik bel je donderdag in de middag.”

Oké, het was een beter antwoord dan ‘nee’, maar het was goed genoeg om mijn zenuwen om te zetten naar spanningen van het hoogste niveau met een stil uiterlijk. –Lees: Volgens mij had ik er meer last van dan dat de mensen om mij heen zagen.–

Donderdag ochtend. Het geluid van mijn telefoon had ik toen ik wakker werd gelijk op ‘luid’ gezet. Al zou ze pas in de middag bellen, en inspreken zo nodig, ik neem liever het zekere voor het onzekere…

9:28 uur. Mijn telefoon gaat. Veel te vroeg, maar wel het nummer van de woningbouw. Dat kan nooit goed zijn…

“Ik denk ik bel maar gelijk. We mogen je het huisje toewijzen.”

WAT!! Echt!? Het halve gesprek missend van blijdschap leg ik enkele minuten later de telefoon weer neer. –Had ze nu maar wel ingesproken.–  

Bijna gillend van enthousiasme en na een dikke knuffel van mijn collega komt het besef. Ik móét mensen Appen… IK GA VERHUIZEN!

Liefs, Deborah